Hoi allemaal!

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor alle reacties. Ivm met duur internet kost het me te veel tijd om op iedereen apart te reageren maar weet dat ik het heel erg leuk vind en het me goed doet!

We zijn nu al bijna twee weken in Kenia en we zijn al aardig gewend. Het project begint steeds leuker te worden. In het begin ging iedereen zijn eigen gang en hadden we een beetje het gevoel dat, met name de oudere kinderen, niet echt op ons zaten te wachten. Het was ook heel moeilijk om een groepsactiviteit te ondernemen omdat iedereen maar overal naartoe liep waardoor we totaal geen overzicht hadden. We besloten toch een poging te wagen door een bingo te organiseren. En dit was een groot succes! Iedereen was erg enthousiast en er werd gelijk gevraagd of we het morgen weer gingen doen. Het is leuk om te zien dat de kinderen nu echt blij worden als ze ons aan zien komen. Verder heeft ons zieke dagje ook iets positiefs opgeleverd. De captain had zelf ook al het vermoeden dat onze lichamelijke ongemakken door de ‘kederrie' :s (bruine bonen met maïs, een erg zwaar gerecht die er voor zorgt dat je lang een vol gevoel houdt) kwamen. Hierdoor hebben we nu de privilege gekregen om bij de captain thuis een door zijn vrouw klaar gemaakte maaltijd te nuttigen. Het is alleen jammer dat Kenianen al snel het idee hebben dat je uit beleefdheid weinig opschept, waardoor we nog een bomvol tweede bord opgeschept kregen. Na veel slappe lach (de captain was al weer weg dus we waren alleen) en veel tactieken bedacht te hebben om ons eten op andere manier dan opeten kwijt te raken, hebben we ons bord uiteindelijk toch leeggegeten. Iets waar onze darmen niet echt blij mee waren... Na dit voorval hebben we geleerd dat we voortaan de captain voor moeten zijn met het opscheppen van ons tweede bord.

We zijn op zaterdag met alle kinderen naar het strand geweest. Dit probeert het weeshuis elke zaterdag in de vier weken durende zomervakantie te organiseren. De kinderen renden als gekken de zee in. Dit baarde me toch wel een beetje zorgen omdat veel kinderen niet kunnen zwemmen. En buiten ons drieën om was er eigenlijk geen begeleiding die toezicht hield op deze kinderen. Toen ze in de zee waren vonden veel kinderen de golven toch wel spannend waardoor ze als drenkelingen aan ons begonnen te hangen. Ik heb nu nog steeds spierpijn van het me staande houden in de zee! Op dat moment was ik toch erg blij dat ik een badpak met een broekje (alle vrouwen zijn hier zeer bedekt op de publieke stranden) omdat mijn bikini anders niet meer op zijn plek had gezeten.

Verder zijn we op zondag met alle vrijwilligers naar een kerk geweest. We waren erg benieuwd naar een kerkdienst, omdat deze in Kenia toch een stuk swingender blijkt te zijn dan in Nederland. Dus wij zondag op pad, op zoek naar de kerk. Na een tien minuten durende tocht door de natuur op een onverharde weg verscheen er voor ons een reusachtig gebouw, die meer weg had van een concerthal dan van een kerk. Dit gebouw was erg in contrast met de tocht die er aan vooraf ging, waardoor het erg onrealistisch leek. Door de hoogte van het gebouw was er helaas een enorme echo aanwezig waardoor we weinig inhoudelijk mee hebben gekregen van de dienst. Wel was het erg indrukwekkend om te zien hoe de mensen in de kerk helemaal in zichzelf gekeerd hun geloof belijden. Ook hebben we een glimp opgevangen van het gospelkoor, maar ook zij waren moeilijk te verstaan. We zijn snel weggegaan omdat het erg warm in de kerk was waardoor een van de vrijwilligers zich niet goed voelde. We hopen nog een keer naar een andere, iets minder massale, kerk te gaan.

Ook leuk om te vertellen is dat ik van de week mijn meegebrachte stapel kleding aan onze schoonmaakster heb gegeven. Dit is een vrouw die veel heeft moeten doorstaan om nu eindelijk haar dochters zelf te kunnen opvoeden. Ze heeft het nu nog steeds niet breed waardoor ik het idee had dat zij de kleding goed kon gebruiken. Ze was ons erg dankbaar. De volgende dag was ik er benieuwd of ze een van de shirtjes aan zal hebben. Tot onze grote verbazing liep ze vol trots rond in een shirtje van een van de vrijwilligers! Vermoedelijk lag dit shirtje erg dicht bij de stapel kleding die ik haar heb gegeven waardoor ze gedacht moest hebben dat dit shirt er ook bij hoorde. We hebben er maar niets van gezegd, omdat deze vrijwilliger dit shirtje na haar verblijf in Kenia toch hier achter wilde laten.

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Vilwakwe school, een project waar een van de vrijwilligers in ons huis op werkt. Vandaag was haar laatste dag en omdat haar fototoestel onlangs gestolen is, zijn wij deels meegegaan om dit afscheid vast te kunnen leggen voor haar. Deze school bestaat uit golfplaten als daken met tegen elkaar aan getimmerde houten platen als muren. De school wordt gerund door een hele bijzondere vrouw, madame Mary. Zij is begonnen met 7 kinderen en op het moment gaan er meer dan 300 kinderen naar school. Op het moment zijn er nog steeds kinderen die graag naar deze school willen komen maar wegens gebruik aan ruimte moet zij deze kinderen helaas weigeren. Het is wonderbaarlijk hoeveel kinderen er in 1 klaslokaal zitten. In een ruimte van 4 x 3 meter wordt er aan zo'n 40 kinderen lesgegeven. We werden als gasten erg warm ontvangen. Dit ontvangst was zo groot dat ik me hierbij soms een beetje ongemakkelijk voelde. Ik heb voor dit project niks betekent en toch waren ze ons al zo dankbaar, puur omdat we alleen maar naar hun school kwamen kijken.

Voor de komende weken hebben we leuke dingen op de planning staan. Aankomende maandag en dinsdag zullen Leanne, ik en Riette (een andere vrijwilligster uit ons Doingoood huis) met een medisch team het binnenland in gaan om kinderen met een beperking ‘op te sporen'. Het doel hiervan is om deze kinderen medische zorg te bieden, ouders voor te lichten en ouders eventueel te stimuleren om hun kind naar APDK, een rehabilitatiecentrum te sturen. Kinderen met afwijkingen worden vaak door deze ouders en omgeving als een straf van God gezien waardoor de ouders hun lot accepteren en maar weinig naar de medische zorg van deze kinderen omkijken. Woensdag hebben we in het weeshuis voor de kinderen een dancebattle georganiseerd waarbij wij als jury de dansskills van de kinderen zullen gaan beoordelen. Vrijdag, zaterdag en zondag zullen we met alle vrijwilligers (we zijn nu in totaal met zijn vijven) naar Lamu gaan. Dit is een historisch eiland op zo'n 400 km afstand van Mombasa.

Ik hoop jullie eind volgende week op de hoogte te kunnen brengen van mijn nieuwe avonturen! Nogmaals bedankt voor alle reacties!!

Liefs uit Kenia