Lieve mensen,

Hier een berichtje uit het vrijwilligershuis.
Eergister was dan eindelijk de dag van vertrek, waar ik al tijden naar uit keek, maar ook erg tegen aan zat te hikken. Want dit betekende natuurlijk ook het afscheid van alle lieve mensen hier.
Rond half 10 vertrokken we richting Dusseldorf om daar na twee uur samen te komen met Leanne en Mirjam en hun familie en vriendjes. Na een bak koffie was dan toch het moment aangebroken dat we door de douane moesten en afscheid van elkaar moesten nemen. Dit werd natuurlijk een vreselijk brulfestijn.

De vlucht is, op een gek brandluchtje tijdens een beetje turbulentie (wat de nodige paniekgedachten bij ons opriep) na, verder prima verlopen. Om kwart over 6 's ochtends landden we op Keniaanse bodem. Hier hebben we zo'n 1.5 uur in de rij gestaan om langs de immigratiedienst te komen waardoor zelfs onze koffers al van de bagageband waren gehaald. We hebben dus gelijk kennis gemaakt met het Keniaanse tempo. Wel leuk om te vermelden dat op het vliegveld de stroom ook al een keer uit viel (dit schijnt hier regelmatig voor te komen). Waar in Nederland enige paniek zou ontstaan, keek niemand hier meer van op.

Vervolgens maakten we kennis met Peter, de coördinator van Doingoood. Hij bracht ons naar het vrijwilligershuis. Grappig was dat Leanne per ongeluk achter het stuur ging zitten omdat we even vergeten waren dat het stuur hier links zit. Tijdens deze rit hebben we onze ogen uitgekeken. Langs de wegen waren er vele krakkemikkige winkeltjes/kraampjes/huisjes en kampvuren te zien. Verder is het verkeer hier vreselijk! Er zijn geen duidelijke weghelften waardoor iedereen elkaar inhaalt, soms wel met 3 auto's naast elkaar. Ik maak me hier toch wel een beetje zorgen om, wetende dat ik 10 weken lang over deze week naar mijn projecten moet (Essa, ik denk dat ik na mijn reis nooit meer commentaar op je rijstijl zou hebben J).
's Middags zijn we al lekker met een paar andere vrijwilligers die in het huis verblijven naar het strand geweest. We zijn hier naartoe gegaan met de tuktuk, een driewielig vervoersmiddel. Het strand en de zee waren werkelijk adembenemend (zie foto's)! Een aantal vrijwilligers hadden een uitje op het strand met de kinderen van hun project. Het was echt geweldig om te zien hoe blij deze kinderen waren. Ze schreeuwden het uit van plezier. Veel kinderen hebben de zee nog nooit gezien, terwijl ze er toch vlakbij wonen! 's Avonds hebben we ‘lekker' gedoucht (we hebben hier alleen maar koud water, dus er kwam elke keer een gil uit de badkamer) en zijn we vroeg naar bed gegaan om wat slaap in te halen.

Vanochtend hebben we kennis gemaakt met de apen in de tuin. Verder hebben we 's middags wat rondgelopen en zijn we naar het publieke strand geweest. Nogmaals met de tuk tuk, waarbij ik zelfs al heb afgedingd! Tijdens onze wandeling hebben we ook onze eerste tropische regenbui al gemaakt, wat een storm! We moesten hierdoor naar binnen bij een tentje van een hotel, waar het water zelfs door het rietendak heen kwam. Het publieke strand ziet er verder op een vrije dag erg druk en gezellig uit. Er zijn kraampjes met leuke souvenirs, er loopt een kameel rond en er zijn overal jongens aan het voetballen.
's Avonds zijn we met alle vrijwilligers uiteten gegaan. Er speelde in dit restaurant een leuk bandje waardoor zelfs de security mannen aan het dansen waren (dat zie je de parkeerwachters in Nederland toch niet doen ;)).
Morgen krijgen we een rondleiding door het centrum van Mombasa. En dinsdag hopen we op ons project te beginnen. Ben erg benieuwd en heb veel zin om eindelijk te beginnen met hetgeen waar ik voor gekomen ben. In het fotoalbum heb ik een aantal foto's geplaatst.

Een hele dikke kus,
Maartje