Deze week zouden Leanne en ik aan de slag gaan op Port Reitz school, waar we in totaal 5 weken gaan werken. Na een reis van toch wel 1.5 uur (de afstand tussen ons appartement en de school is nog geeneens zo groot maar je staat voornamelijk in de file) kwamen we aan bij het grote terrein van de school aan. Op het terrein is naast de school nog een kerk en verschillende slaapverblijven voor de kinderen te vinden. Er gaan meer dan 200 kinderen naar school waarvan de meeste kinderen intern verblijven. Het terrein ligt op een helling (wat in mijn ogen niet echt handig is vanwege de vele kinderen met rolstoelen) en kijkt uit op zee. Bij aankomst maakten we kennis met de headteacher. Een vrouw die zelf ook gehandicapt is en in een rolstoel zit. Ze heette ons harte welkom maar gaf ook gelijk aan dat er vandaag niet veel te doen zou zijn. De vakantie was net voorbij waardoor vandaag gedurende de hele dag de kinderen langzaam zouden binnendruppelen. Een rondleiding zou vandaag daarom ook niet zo leuk zijn omdat er nog geen enkele activiteit bezig was. Verder vonden er die dag ook vele reparaties op het terrein plaats waar zij een oogje in het zeil op moest houden. Ze had zelf dus ook niet veel tijd waardoor we na een half uur weer buiten stonden...
Dinsdag gingen we weer met frisse moed naar ons project. Bij aankomst vroeg de headteacher ons gelijk of we de krant hadden gelezen. Nu verdiepen wij ons niet heel erg in het Keniaanse nieuws dus wij wisten niet waar ze over het had. Ze vertelde ons dat vanaf vandaag alle leraren in Kenia aan het staken zijn omdat er een groot tekort aan leraren is. Hierdoor vonden er geen lesactiviteiten plaats en was de aanvoer van kinderen ook gestopt omdat zij beter thuis konden blijven. Het schijnt dat het zo belangrijk is dat alle leraren meedoen met de staking dat hier toch wel een strenge controle op plaatsvindt. Kinderen die naar hun school reizen kunnen dan ook overvallen worden met vragen over naar welke school ze gaan en of ze daar aan het staken zijn. De headteacher kon ons niet vertellen hoelang het ging duren. Teleurgesteld zijn we de ochtend nog op het project gebleven om te kijken in de fysioruimte waar een enkel kind behandeld werd. Die dag kwamen we er gelukkig wel achter dat de leraar van de nurseryclass (dit is de klas met de allerkleinsten) niet aan het staken was. Zij is namelijk door de school aangesteld en niet door de regering (geen idee verder hoe dat allemaal zit). Omdat dit waarschijnlijk ook voor de kinderen van de nurseryclass en hun ouders niet helemaal duidelijk was, waren er vandaag nauwelijks kinderen. Zij hoopte echter dit nieuws voor de woensdag beter te kunnen verspreiden waardoor zou er vanuit ging dat er de volgende dag meer kinderen zouden komen. Leanne en ik hebben toen besloten om tijdens de staking in deze klas te gaan helpen. Hoewel deze school bedoeld is voor kinderen met een beperking zijn er ook vele kinderen die geen beperking hebben. In de nurseryclass heeft de meerderheid geen beperking.
Woensdag waren er inderdaad meer kinderen. Ondanks dat je toch een beetje het gevoel had dat je jezelf niet echt heel erg nuttig kon maken (20 kinderen met 1 leraar is goed te doen) was het een leuke dag. De kinderen (4-5 jaar oud) leren al rekenen waardoor je af en toe kon helpen met individuele begeleiding. Verder is de leraar, in tegenstelling tot andere verhalen die ik hoor over de leraren in Kenia, een erg actieve lerares die de kinderen graag wat wilt leren.
Voor de donderdag hadden we een knutselwerkje voor bereid. De kinderen mochten met het uit Nederland meegebrachte playmais (gekleurde bolletjes die je met water aan elkaar vast kunnen maken) een dier of iets dergelijks maken. De kinderen vonden het erg leuk en waren er erg braaf mee bezig. Toen ik naast me keek zag ik dat een jongetje de playmais aan het opeten was. Dit jongetje is door de lerares mee naar school genomen omdat de moeder geen geld heeft om haar kinderen naar school te sturen. Verder kijkt de moeder amper om naar haar negen kinderen waardoor ze geen goede voeding en lichamelijke verzorging krijgen. Vermoedelijk had het jongetje op dat moment gewoon zo'n honger dat hij besloot om de playmais te gaan eten. De lerares vertelde ons later die dag dat zij voor de kinderen die thuis niet goed te eten krijgen soms fruit meeneemt als ze wat geld over heeft. Zij breidt hier dan om een les om heen om het voor de kinderen ook leerzaam te maken. Wij hebben toen de dag erna verschillende soorten fruit voor de kinderen meegenomen en hopen elke week zo'n lesje te geven.

Het is mij opgevallen dat veel kinderen in een verwaarloosde toestand binnen worden gebracht. Zo gingen wij deze week een jongetje troosten die al uren aan het huilen was omdat hij weer afscheid had moeten nemen van zijn ouders. Deze jongen heeft een waterhoofd waardoor zijn motoriek ook sterk achterblijft. Hij beweegt zichzelf op de grond voort of gebruikt krukken. Wij liepen met hem naar het speeltuintje om hem daar een beetje afleiding te bezorgen. Dit deden wij door hem in zijn oksel vast te houden omdat we zijn stokken nergens zagen. Op dat moment zakte zijn broek van zijn billen en bleek hij ook geen onderbroek aan te hebben. Zijn broek stond hartstikke open omdat de rits kapot was, de broek was op een geïmproviseerde manier vast gemaakt omdat de knoop eraf lag en hij had dus ook geen onderbroek aan. We hebben maar snel met een haarspeldje van Leanne zijn rits dichtgemaakt en zijn blouse aan zijn broek vastgebonden waardoor zijn broek niet meer af zou zakken. Deze jongen was ongeveer twaalf jaar oud en ik vond dit dus best vernederend voor hem.
De fysiotherapeut vertelde dat zij dit soort voorvallen geregeld meemaakt.

De afgelopen dagen heb ik het Keniaanse nieuws goed in de gaten gehouden. Vrijdagavond heeft de regering een voorstel gedaan waar de leraren vermoedelijk mee akkoord gaan. De staking zal dan waarschijnlijk vanavond officieel worden beëindigd. Dus ik hoop morgen dan toch eindelijk echt te kunnen beginnen!