Hoi iedereen!

Vorige week maandag ben ik met Leanne en Riette (een andere vrijwilliger uit het Doingooodhuis) met het medische team van APDK (een rehabilitatiecentrum voor kinderen met een beperking) het binnenland van Kenia ingeweest. We waren aangenaam verrast door de auto waar mee we opstap gingen. Het was een enorme landcruiser waar met grote letters ‘ambulance' opstond. De sirenes deden het ook nog waardoor we snel door de file in Mombasa waren. Het medische team bestond uit een fysiotherapeut en een bewaker die veel weg had van de grote donkere man uit de Greenmile waardoor ik me meteen veilig voelde J. Ook kregen we al snel door dat we van de fysiotherapeut helaas weinig zouden kunnen leren tijdens de rit omdat deze man van het engels een eigen variant had gemaakt die voor ons niet te verstaan was. Na een aantal keer gevraagd te hebben of hij iets wilde herhalen hebben we de hoop maar opgegeven. Er was niets van te maken!
De rit in de bush was erg hobbelig en we zijn de kleinste landweggetjes ingegaan om de mensen te bereiken. Het medisch team gaat vele apotheken langs waar de mensen uit de omliggende woningen op de hoogte zijn van de komst van het medisch team. Wanneer zij een kind met een beperking hebben kunnen zijn langskomen om in de meeste gevallen een advies te krijgen. In de meeste gevallen gaat het om kinderen met cerebrale parese, spasme, vergroeiingen, waterhoofden en achterstanden in de ontwikkeling, vaak door gebrek aan voedsel. Van de behandelingen die de fysiotherapeut terplekke verichtte was ik niet erg onder de indruk. In de meeste gevallen probeerde hij spieren op te rekken waarover Leanne, cesartherapeut in Nederland, vertelde dat het behalve veel pijn voor de kinderen weinig effect heeft. Buiten deze behandelingen om verrichten zij echter zeer nuttig werk. Zo zorgen zij dat de kinderen in de toekomst bij APDK behandeld kunnen worden, schaffen ze hulpmiddelen aan en proberen zij onderwijs voor deze kinderen te regelen.
De natuur waar wij door heen reden verschilde erg per dag. De eerste dag zaten we echt in een soort bush (erg groen, palmbomen enz) terwijl de tweede dag de natuur verschrikkelijk droog was. Er is in dit gebied weinig water waardoor mensen lange afstanden voor drinkwater moesten afleggen en er was geen groen plantje te bekennen.
Tijdens deze twee dagen hebben er verschillende situaties zich voorgedaan die ons erg pijn deden. Zo kwamen wij halverwege de eerste dag kwamen wij een apotheek tegen waar een vrouw met een kindje met een waterhoofd zat. Dit kind loopt door het waterhoofd zowel lichamelijk als geestelijk erg achter. Het zou echter wel in staat moeten zijn om in de toekomst te kunnen lopen. Het kind bleek echter zo dun, er was geen vet en spier te bekennen, waardoor het door deze slechte lichamelijke gesteldheid niet zou kunnen lopen. De fysiotherapeut vertelde (ja we hebben toch wel iets verstaan) dat haar man onlangs was ontslagen waardoor hij zijn gezin niet meer kon onthouden. Hij bracht dit echter zeer denigrerend (haar man zou op het moment aan het ‘relaxen zijn) waardoor dit een erg vervelend gesprek voor haar geweest moet zijn. Ze had een angstige, bedroevige maar vooral hopeloze blik in haar ogen. Ondanks deze situatie viel het me op dat het iedereen die er op dat moment aanwezig was (personeel van de apotheek en het medische team) weinig deed. Ze ondernamen geen actie om iets voor haar te betekenen. Wij hadden nog wat eten in onze tas en hebben dit aan haar gegeven. De blik in haar ogen toen wij haar eten gaven.. Zo dankbaar en hopeloos tegelijk. Toen we weer in de jeep zaten hebben we alle drie een traantje weggepinkt.
Een andere zeer aangrijpende gebeurtenis was op de tweede dag. Wij kwamen aan bij een andere apotheek waar de fysiotherapeut met verschillende kinderen een afspraak had. Op het moment dat wij weer wilden vertrekken omdat hij alle afspraken had afgehandeld, kwam er een vader met zijn gehandicapte zoon op de stang aan fietsen. Dit was een jongen die mentaal zeer beperkt was waardoor hij niet kon praten en waarbij oogcontact ook niet echt mogelijk was. Verder was hij ook niet in staan om te lopen. Het koste de vader enorm veel moeite om zijn zoon naar de apotheek te tillen. Net nadat de vader zijn kind veilig had neer had gezet stortte zijn vader in. Een fysiotherapeut (een man die de fysiotherapeut van het medische team deze dag ondersteunde) kon hem net op tijd opvangen. De gehandicapte jongen zag dat zijn vader neerviel (wat ik erg bewonderenswaardig vond omdat ik het idee had dat de jongen heel weinig van zijn omgeving meekreeg) en moet het idee hebben gehad dat hij zijn vader moest beschermen omdat hij op de fysiotherapeut begon in te slaan. Ik vond het erg mooi maar emotioneel om te zien dat er bij zo'n gehandicapte jongen in angstige situaties zo'n beschermende rol in hem opkomt. De reden waarom de vader neerviel maakte de situatie voor mij alleen maar emotioneler. De vader bleek erg ondervoed te zijn waardoor zijn lichaam, na een lange fietstocht op een onverharde weg met zijn zoon op de stang, er gewoonweg mee stopte! De man was helemaal op. Toen hij bijkwam hebben we hem een fles water en glucosekoekjes gegeven. Ook in deze situatie schoot niemand hem met water of voedsel te hulp. En dat te bedenken dat hij ook nog met zijn zoon terug moest fietsen. De man had, ondanks dat hij zo vreselijk zwak was, het hele stuk gefietst omdat er tijdens deze afspraak gezorgd zou worden dat zijn zoon naar een school zou kunnen. Ik was erg ontdaan van deze situatie en tijdens het schrijven van dit stuk maakt het me weer emotioneel.

Nu weer even iets vrolijks. Afgelopen woensdag hebben we een dancebattle georganiseerd in het weeshuis. Kinderen konden zich de dagen ervoor individueel of in groepjes met een liedje opgegeven. Wij zorgen voor de muziek op cd en hadden een aantal prijzen gekocht. Het was een groot succes! Er hadden zich veel kinderen opgegeven en leuke dansen ingestudeerd. Het blijft geweldig om te zien hoe zelfs al de jonge kinderen al erg ritmisch zijn en de show stelen. Helaas lukt het me niet om filmpjes er van op de site te zetten!

We hebben deze week weinig gewerkt want vrijdag gingen we met alle vrijwilligers een weekendje weg naar Lamu. Maar voordat we hier zouden aankomen hadden we eerst nog een zeven uur durende busrit voor de boeg. Dus om zeven uur 's ochtends stonden we te wachten bij de opstapplaats. En toen kwam er bus aanrijden die nog erger was dan in mijn verbeelding. Veel stoelen waren gescheurd en konden alleen nog maar in een halfliggende stand gezet worden. Mijn stoel bleek vochtig te zijn maar we bleken gelukkig verkeerd te zitten J. Maar pas toen de bus wegreed begon ik me pas echt zorgen te maken. Er kwamen constant zwarte rookwolken langs mijn raam en de motor maakte zo'n vreselijk hard geluid die zelfs door mijn mp3 heen te horen was. Verder begonnen we ons ook af te vragen of er niet sprake was van een lekke band want ondanks dat we over een mooie geasfalteerde weg reden hobbelde de bus vreselijk. Maar niemand in de bus bleek zich zorgen te maken waardoor we het maar hebben laten rusten. Na een aantal uur maakte de geasfalteerde weg helaas plaats voor een vreselijke hobbelende zandweg. Dit in combinatie met de waardeloze vering van de bus zorgde voor een 3 uur durende kwelling. Helemaal wanneer er na 4 uur nog steeds geen stop is gemaakt waardoor ook onze blazen iets voller waren gaan zitten... De blaas van een Keniaan moet enorm zijn want pas na 5 uur gereden te hebben werd de bus even stop gezet voor twee jonge kinderen die moesten plassen. We hadden na deze rit echter wel de goede hoop dat door alle trillingen onze cellulitis misschien minder was geworden J.
Lamu maakte de busrit gelukkig meer dan goed. Het is enerzijds een druk eiland maar doordat er geen auto's rijden heeft het toch een rustgevende uitstraling. De mensen vervoeren zichzelf en hun goederen met een ezel. Je ziet overal ezeltjes loslopen, zij schijnen uiteindelijk zelf weer naar hun baasje terug te keren. Op een zaterdag hebben we een boottocht gemaakt met een dhow, een klein houten zeilbootje. We zijn wezen vissen, kregen een heerlijke lunch en hebben ook nog een beetje ons kleurtje kunnen bijhouden. Het vissen was bij erg leuk. We kregen allemaal een plankje met visdraad eromheen gewikkeld met een loodje en een haakje eraan. Na twee uur vissen met vijf man sterk was de opbrengst echter nog erg mager: 3 kleine visjes. Maar net voordat we stopten werd mijn visdraad door iets zwaars strak getrokken. Eerst dacht ik dat ik vastzat aan het koraal (dat was namelijk al heel vaak gebeurd) maar tot mijn grote verbazing had ik een enorme vis aan de haak geslagen! Met als gevolg dat iedereen (behalve de crew natuurlijk) aan het gillen was. De vis bleek ook niet eetbaar te zijn en het was volgens mij ook niet het soort vis die je met dit soort aas (garnalen) zou moeten vangen. Maar dit maakte het twee uur vissen met een paar magere visjes meer dan goed.
Op een zondag verlieten we om 10 uur 's ochtends het eiland per boot en maakten we ons op voor de busrit. Deze keer was het helaas ook de boottocht die wat paniek bij ons opriep. De boot werd zo vol geladen dat hij wel erg diep kwam te liggen waardoor in onze ogen elke schommeling een groot risico voor omslaan vormde. Wat ook erg fijn was dat er vlak achter mijn hoofd een grote zak met vis gelegd werd. We hebben nog even getwijfeld of we in de boot zouden blijven zitten maar zijn toch gebleven en hebben eigenlijk zeer vlot het vaste land bereikt.
De bus op de terug weg was een stuk beter dan de voorgaande bus. Hierdoor bleek ineens de weg ook veel minder hobbelig te zijn. Tijdens deze rit werden er alleen meer mensen toegelaten dan dat er zitplaatsen waren dus er werden al vrij snel lege kratjes cola tevoorschijn getoverd die fungeerden als zitplaatsen. Ook dieren waren tijdens deze rit toegestaan want halverwege de rit zat er oude man met een haan op zijn schoot naast me. Toen de buschauffeur ook nog Arabische muziek opzette was voor mij het Afrikaanse gevoel compleet.

Vandaag zijn we naar Blessed Camp geweest. Dit is een gemeenschap die bestaat uit slachtoffers van lepra met hun kinderen en familie. Elke maandag en donderdag komt er een medische team langs die de wonden van de lepra patiënten verzorgt en zandluis verwijderd. Deze zandluis kruipt bij vele mensen in hun huid en leggen daar eitjes. Iedereen loopt daar op blote voeten waardoor ze deze beestjes ontzettend snel oplopen omdat ze bijna in al het zand voorkomen. We hebben meegekeken hoe de zandluis bij de kinderen verwijderd werd. Allereerst zien de voeten van de kinderen er door de zandluis vreselijk uit. Er zijn bij veel kinderen al hele stukken huid weggevreten en deze delen van de voeten zijn hierdoor helemaal zwart verkleurd. Tijdens de behandeling moeten de kinderen eerst een half uur in een desinfecterend badje zitten met hun voeten, waarna ze (inclusief de eitjes) worden weggesneden. Bij één jongen waren zijn voeten er heel slecht aan toe waardoor de behandeling voor hem vreselijk pijnlijk was. Het ergste is nog dat de zandluis op zich redelijk makkelijk te voorkomen zijn. Als de kinderen schoenen zouden hebben (of zich alleen elke dag goed zouden wassen), dan is de kans dat de zandluis zich in de huid nestelt veel minder groot. Gelukkig hoorden we vandaag van een vrijwilliger daar dat er woensdag een zak met 70 schoenen komt, zodat de meeste kinderen schoenen krijgen. Hopelijk zullen de kinderen hierdoor snel van de zandluis afzijn. Verder hebben we nog een rondleiding gekregen op Blessed Camp. De fundering van de nieuwe school (waarvoor ik onder andere geld heb gedoneerd) is klaar en deze week komt er materiaal voor de muren en het dak. Ook is er een nieuw gebouw gemaakt voor de medische behandeling (dit gebeurt nu bij mooi weer onder een boom en bij slecht weer gebeurt het niet).

Deze week is alweer onze laatste week bij het weeshuis. We zullen de kinderen een dagje uit nemen naar Haller park (een soort dierentuin) en vrijdag zullen we een eindfeest houden. Ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje op kijk tegen vrijdag. Ondanks dat ik in het begin het gevoel had dat de kinderen niet altijd op ons zaten te wachten zijn we erg gesteld geraakt op elkaar. Dus het zal vrijdag toch wel een moeilijk dagje worden vrees ik.

Een hele dikke kus vanuit Kenia!

Ps. Morgen zet ik wat foto's erop.