Time flies!

Reisblog 09-10-2011

Afgelopen week was dan onze laatste werkweek aangebroken. Na 4 weken in het weeshuis en 5 weken op de Port Reitz school te hebben gewerkt is het dan nu tijd voor nog 1.5 week vakantie.
De week is voorbij gevlogen. Op donderdag hadden we onze trip met de kinderen van beide kleuterklassen op de planning staan. Omdat het een grote groep met kleine kinderen is en er een aantal kinderen een lichamelijke beperking heeft, leek het ons leuk om naar een speeltuin te gaan. De kinderen blijven dan op 1 plek waardoor je genoeg tijd hebt om de gehandicapte kinderen een handje te helpen. Een vrijwilliger die bij ons in het huis heeft gezeten is een keer met haar school naar een speeltuin gegaan en had hier positieve verhalen over. Omdat we toch het zekere voor het onzekere wilde nemen besloten we de dag van tevoren eerst nog even zelf te gaan kijken of de speeltuin leuk was. En dit was maar goed ook. De speeltuin bleek een vervallen bedoeling te zijn met 4 schommels en twee glijbaantjes. We besloten nog een stukje verder te lopen omdat we maar niet wilden geloven dat dit de speeltuin zou zijn. Tevergeefs! Omdat er qua recreatie voor kinderen in Mombasa weinig is, besloten we om weer (we zijn daar ook al met het weeshuis geweest) naar Hallerpark te gaan. Dus op een donderdagochtend werden alle kinderen in twee matatu's gepropt, alle rolstoelen in schoolbusje en op naar Hallerpark. De kinderen vonden het geweldig. Het was duidelijk te zien dat voor veel kinderen erg bijzonder was. In het begin leek het voor een aantal kinderen met een mentale beperking allemaal wel erg veel nieuwe indrukken te zijn, maar ook zij kwamen na een tijdje los. Ook de lunch werd met open armen ontvangen, waarbij de pindakaas van de boterhammen werd afgelikt.
Tegen de vrijdag keken we toch een beetje op. We hadden allemaal een dubbel gevoel omdat het enerzijds jammer is om afscheid te moeten te nemen van alle kinderen. Anderzijds zijn we er nu ook wel aan toe om onze werkperiode af te sluiten en lekker nog te gaan genieten van Kenia.
We hebben tijdens deze dag met de kinderen een ketting van chips gemaakt. Dit vonden ze echt helemaal geweldig! Verder hebben Mirjam en ik portretfoto's van alle kinderen laten afdrukken, die we afgelopen week hebben gemaakt van de hele klas. Waarschijnlijk hebben weinig kinderen ooit een foto van zichzelf gehad, dus we vonden dit een leuk een kado voor ze. Na dit kado waren de kinderen helemaal door het dolle. Een normaal zo stille jongen bleef maar zingen en ons bedanken. Het was echt super om te zien hoe buiten zinnen de kinderen allemaal waren bij het zien van een foto van zichzelf. Verder hebben we ze ook nog een bellenblaas geven die erg in de smaak viel. We kregen ook nog een officieel afscheid, waarbij alle leraren bij elkaar geroepen werden. Allemaal bedankwoordjes en speeches van verschillende mensen. We hebben met z'n allen Keniaanse thee gedronken en we hebben een doek als afscheidscadeautje gekregen. Ook werden we hartelijk bedankt voor de 2 rolstoelen die we gedoneerd hebben. Het zijn rolstoelen voor kinderen met spina bifida. In de rolstoelen zit een gat zit in de zitting waardoor de kinderen gemakkelijk en sneller naar de wc kunnen. De wc's zijn hier een gat in de grond dus met deze rolstoel hoeven ze hem helemaal erboven te rijden. Dit is een stuk hygiënischer en makkelijker voor de begeleiding. De rolstoelen hebben we gister besteld en ze zijn vandaag aangekomen. Helaas waren we net weg van school, dus we hebben ze niet meer gezien. Maar er zijn nog twee Nederlandse vrijwilligers op Port Reitz en die gaan een paar foto's voor ons maken.
Verder hebben we afgelopen week naast de donatie naar het fonds voor vrouwen met borstkanker, twee watertanks geschonken aan een school waar een andere vrijwilliger uit ons huis werkt. We zijn al meerdere malen op deze school geweest. Qua accommodatie loopt deze school erg ver achter op de andere projecten. Het hoofd en de leraren van de school zijn echter heel erg gemotiveerd en doen er alles aan om het onderwijs op hun school te verbeteren. Ze doen mee aan landelijke programma's en zijn erg met hun curriculum in de weer om het als maar beter te maken. De kinderen op deze school zijn erg arm en kunnen andere scholen niet betalen. Zij hebben vaak thuis ook geen schoon drinkwater, waardoor madame Mary watertanks met schoon drinkwater hoog op haar wensenlijstje had staan. Met 1 watertank kunnen ze een maand doen, dus ze kunnen nu twee maanden vooruit. Om watertanks te kunnen blijven kopen zijn ze van plan om een deel van het water uit de tank te gaan verkopen aan de lokale bevolking, zodat ze met deze winst weer een nieuwe watertank kunnen kopen. Erg goed bedacht vind ik! Maarten, de vrijwilliger die op deze school werkt, zal volgende week samen met madame Mary de watertanks gaan kopen.
Nu het werken is afgesloten, wil ik voor de mensen die mij geld hebben gedoneerd, even duidelijk maken wat ik allemaal voor fijne dingen hebben kunnen doen met het geld. Omdat ik samen met de andere meiden steeds op hetzelfde project heb gezeten, hebben we vanaf het begin al ons ingezamelde geld samen genomen. We hebben de volgende dingen met het geld gedaan:
Weeshuis:
- Een dagje hallerpark
- Knutselspullen
- Een dagje strand (de lunch en het vervoer)
- Prijsjes voor de dancebattle, voetbaltoernooien, bingo en modeshow
-Een voetbal voor de kinderen

Port reitz:
- Uniformen voor 3 jongens (2 paar per kind)
- Twee rolstoelen
- Een dagje hallerpark
- Schriften
- Knutselspullen

Overig:
- Twee watertanks
- Een donatie naar een stichting die behandeling voor vrouwen met borstkanker betaald (wij hebben van de lerares van special class op onze laatste dag nog een bedankkaart voor alle mensen in Nederland die geld aan ons hebben geven gekregen)

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor jullie betrokkenheid. We hebben heel veel mensen hier heel erg blij kunnen maken. Dankjewel!
Nu ons werk erop zitten hebben we nog een mooie 1.5 week voor de boeg. Morgenvroeg zullen we voor vier dagen op safari gaan. We zullen twee parken, Tsavo east en west, gaan bezoeken.
Verder gaan we ook nog een dagje snorkelen en dolfijnen spotten. We zullen nog met Jane afspreken en de kinderen op het weeshuis nog een keer gedag gaan zeggen. En dan zullen we uiteindelijk op woensdag 19 oktober huiswaarts keren.

02-10-2011 (Alweer oktober!)

Lieve iedereen,
Vandaag een erg druilerig dagje met veel regen waardoor ik goed voor mijn blog kan gaan zitten, want het is al te lang geleden!
Na mijn laatste reisblog heb ik al weer twee weken op de school gewerkt. Mirjam en ik werken elke ochtend tot 12 uur in de hoogste nurseryclass. Hier zitten ongeveer 30 kinderen tussen de 5 en 6 jaar oud waarbij er ongeveer 5 kinderen zijn die extra aandacht nodig hebben om mee te komen. Deze kinderen proberen wij te ondersteunen tijdens het leren rekenen en schrijven terwijl de lerares klassikaal de opdrachten geeft. De kinderen in onze klas zijn echt geweldig. Ze zien er allereerst superschattig uit, zijn af en toe ondeugend, maar gelukkig ook erg leergierig. Ik ken intussen alle namen (en dat is best knap aangezien ze niet Jaap en Kees heten) en er zijn maar weinig kinderen waar ik niks mee heb. Ik vind het dan ook erg jammer dat we met ons klasje nog maar een week voor de boeg hebben. Het zijn echt schatjes en ik ga ze missen!
De afgelopen week was een zwaar weekje voor ons. De lerares was de hele week op een cursus waardoor Mirjam en ik deze week in ons eentje er voor stonden. Gelukkig kwam de lerares van de lagere nurseryclass met haar kinderen erbij zitten waardoor we gelukkig een tolk bij ons hadden. In totaal zaten er deze week dus met 50 kleuters in een klas die kleiner is dan een gemiddeld lokaal waardoor het lichtelijk een chaos was J. Wanneer we elke dag aankomen lopen komen alle kinderen aanrennen en willen ze je een hand geven (‘Goodmorning Teacher!') of met je knuffelen. Vervolgens doen we een rekenwerkje met ze die we terplekke nakijken (en waarbij de sticker niet achterwege blijft). Het rekenwerk bestaat voor veel kinderen uit plussommetjes die we op het bord schrijven. Zij gebruiken vervolgens ‘counters' (houten stokjes of flessendopjes) om deze sommen te maken. Verder zijn er een aantal kinderen die dit nog niet kunnen waardoor we dan een werkje op maat in hun schrift schrijven. Vaak doen we in de ochtend ook nog een schrijflesje. Tijdens dit werkje nemen de kinderen schrijfpatronen, losse letters, en woorden van het bord over. Ook tijdens het schrijven zijn er kinderen die dit nog niet kunnen waardoor we dan vaak een aangepast patroon in hun schriftje schrijven. Na deze ochtend spelen de kinderen buiten en krijgen ze pap. Vervolgens gaan we weer naar binnen en zingen we nog wat liedjes en doen af en toe nog een knutselwerkje als we tijd hebben. We hebben deze week gekleid met klei uit Nederland en ze vonden het helemaal geweldig. Ook hebben we bij het internetcafé wat kleurplaten gekopieerd voor ze. Deze hebben we opgehangen, wat ze helemaal geweldig vonden. Verder kwamen Mirjam en ik op het idee om een overzichtelijk schema (idee van mijn mamsie, gebruikt ze altijd in haar klas) voor de kinderen te maken met de dagen van de week, omdat ze hier nog niet echt een goed beeld bij hebben. Ze kunnen een liedje zingen met alle dagen van de week, maar als je vraagt wat voor dag het vandaag en vervolgens wat voor dag het gister was, dan worden alle dagen van de week door de klas geroepen. Het is een lijst met alle dagen van de week waarbij ze elke dag een wasknijper op de goede dag moeten zetten. Hij is echter wat groter uitgepakt dan het plan was waardoor ie langer is dan onszelf J.
Het is me opgevallen dat ondanks de Portreitz school uit mooie gebouwen bestaat, er niet altijd even veel aandacht is voor de hygiëne van de kinderen. Zo zit er bij ons een meisje, Machocho, in de klas met een erg groot waterhoofd. Zij kan niet zonder hulpmiddelen lopen en heeft daarom een soort van rollator. Omdat het terrein best groot is en ze niet snel kan lopen, is ze soms lang onderweg om van het klaslokaal naar de vertrekken te lopen waar de kinderen eten krijgen, slapen etc. Tijdens een van deze ritjes moest zij er nodig naar de wc. Wij zagen van een afstand dat zij op het stenen pad ging zitten, haar onderbroek naar beneden deed, haar uniform een beetje aan de kant schoof en zittend ging plassen. Toen ze weer opstond was het al snel duidelijk dat haar hele uniform nat was geworden. Haar uniform wordt dan niet verschoond. Het op de grond plassen heb ik haar nog meerdere malen zien doen. En eigenlijk niemand die er naar omkijkt. Verder gaan wij elke middag spelen met de kinderen in de sensory room. Ondanks dat dit een leuke bezigheid is, kijken we er elke keer weer tegen op. Dit komt omdat we het idee hebben dat het allemaal heel slecht schoongemaakt wordt. De matten zijn niet schoon en ook de speeltjes worden nooit schoongemaakt waardoor je eigenlijk geen speeltje in je hand wilt hebben. Toch is het voor ons eigenlijk onmogelijk om hier verandering in te brengen. Er zijn heel veel kinderen die verzorgd moeten worden terwijl er niet veel personeel is.
Vorige week zaterdag waren we uitgenodigd om bij Bettie langs te gaan. De dag ervoor kreeg ik al een smsje dat ze sojamelk voor ons bereid had. Op dat moment kregen we al het idee dat dit erg bijzonder moest zijn. Bettie woont in een huis waar verschillende gezinnen een kamer huren. Ze hebben er geen douche maar er is een gezamenlijke kraan waar zij zich kunnen wassen. Verder deelt ze ook een wc. In haar eigen kamer ligt eigenlijk alleen maar 1 matras waar ze met zijn drieen opslapen. Toen we daar aankwamen hadden de kinderen een tekstje voor ons opgehangen met allemaal lieve woorden. En uiteraard kregen we ook het beloofde glas melk. Al snel bleek dat de melk inderdaad bijzonder was, het heeft haar erg veel tijd gekocht om het te bereiden.
Verder zijn we door de lerares van special class, Dorris, uitgenodigd om mee te doen aan een sponsorloop voor vrouwen met borstkanker die hun behandeling niet kunnen betalen. Dorris heeft zelf onlangs borstkanker gehad en is bijna schoon verklaard. Zij heeft met andere vrouwen die borstkanker hebben gehad deze sponsorloop georganiseerd. Bij aanvang van de loop kon je shirts, pennen,tassen etc. kopen waarvan de opbrengst naar de stichting ging. De sponsorloop ging door het hele centrum. Dit was erg leuk omdat het normaal een enorme drukte is met auto's, tuktuks en matatu's en deze wegen door de politie werden afgezet om ons erdoor te laten. Met een spandoek voorop, wat mannen met trommels, en dansende vrouwen was het een gezellig gebeuren. Tijdens de loop werden er flyers uitgedeeld om voor een borstkankerkamp waar vrouwen gratis naar toe kunnen komen. Zij zullen hier met name veel voorlichting krijgen. Mirjam, Leanne en ik hebben besloten om een deel van ons donatiegeld aan deze stichting te geven. In Mombasa is een groot deel van de bevolking arm (zij moeten elke dag keihard werken om hun gezin te onderhouden), waarbij ik zeker weet dat een heel groot deel van deze vrouwen nooit een behandeling zou kunnen betalen. Wij hebben besloten om 50.000 shilling (zo'n 400 euro) aan deze stichting te geven.
De laatste 2.5 week van onze reis is al aardig vol gepland. Aankomende week is onze laatste week op school. Mirjam en ik gaan proberen om voor onze klas nog een dagje uit te organiseren. Ik weet namelijk zeker dat veel van onze kinderen hun hele leven alleen maar hun eigen buurt hebben gezien, laat staan dat ze ooit een dagje uit zijn geweest. Verder gaan we volgende week zaterdag nog naar het strand met de klas van een andere vrijwilliger, en zullen we de kinderen van Bettie ook meenemen. Het plan was eigenlijk om dat vandaag te doen, maar het weer is vandaag erg slecht.
Na ons weekje werken gaan we 4 dagen op safari. Verder gaan we nog een trip maken naar wasini-island, een eiland waar we zullen gaan snorkelen, zeilen en dolfijnen gaan spotten. Ook gaan we nog een middagje naar ons oude project en zullen we nog een keer met Jane af gaan spreken.

Eindelijk echt begonnen!

Jambo!
Vorige week zondag kregen we gelukkig de bevestiging dat de staking echt over was. Dus vorige week maandag met frisse moed naar ons project. Het project is erg gevarieerd met de verschillende klassen. Je hebt twee speciale klassen waarbij kinderen zitten die geestelijk zeer beperkt zijn. Deze kinderen doen individuele taakjes (met name spelletjes zoals paren zoeken of kettingen rijgen) omdat er binnen deze klassen grote niveauverschillen zitten. Verder zijn er twee kleuterklassen waar zowel kinderen zonder beperkingen als kinderen met (lichamelijke of geestelijke) beperkingen zitten. Na de kleuterklassen heb je klas 1 t/m 8 waar ook zowel kinderen met als zonder beperkingen zitten.
's Ochtends is er zowel in de kleuterklassen als in de speciale klassen veel werk te verrichten, dus om een beetje te kijken wat ik het leukste vind heb ik deze twee klassen deze week afgewisseld. De individuele begeleiding in de speciale klassen is erg leuk. Je merkt dat de kinderen meer werk verrichten als je er bij komt zitten en dat is leuk om te zien. Toch is het niveau erg laag waardoor ik op het moment meer bij de kleuterklassen ben omdat ze daar al leren rekenen waardoor je inhoudelijk meer hulp kan bieden aan de kinderen. Deze kleuterklassen zijn erg groot en er zitten ook veel kinderen die net wat meer begeleiding nodig hebben om mee te komen met de groep waardoor ze onze hulp hard nodig hebben. Ook hebben Leanne en ik deze week weer een fruitles gehouden. Verder hebben we deze week ook besloten om drie jongetjes uit deze klas (waaronder het jongetje die de playmais opat) een uniform te geven. Ik heb ze in de afgelopen twee weken elke dag hetzelfde shirt met gaten zien dragen waardoor ze qua kleding duidelijk buiten de boot vallen. Elke leerling van port reitz heeft namelijk een blauw uniform (weliswaar niet allemaal meer in even goede staat). Het zijn erg leergierige jongens waardoor ik het erg leuk vind om op deze manier iets voor ze te doen.
's Middags gaan de speciale klassen naar de Sensory room. Deze ruimte ligt vol met matten en bakken vol met prikkelend speelgoed. In deze ruimte spelen we dan een uur met de kinderen. De kinderen vinden dit echt super leuk en gieren het echt uit als je een balletje met ze overgooit.
Vanaf woensdag begonnen dit keer niet de leraren, maar de matatu's (de busjes waarmee we ons vervoeren) te staken. De regering is van mening dat de matatu's slecht onderhouden zijn waardoor de politie vanaf de woensdag op de wegen de matatu's gaan controleren. Hierdoor zijn er al vele matatu's door de politie van de wegen gehaald. Het overgrote deel van de matatu's waren de controles echter al voor en besloten als ‘tegenaanval' zich te gaan verstoppen en daardoor niet meer op de wegen te vinden waren. Hierdoor hebben we de woensdagmiddag van de tuktuk (die heel toevallig net iemand bij de school afzette) gebruik moeten maken. Het probleem is echter dat de school zich aan een doodlopende weg van een industriegebied bevindt waardoor de kans om op tuktuk tegen het lijf te lopen minimaal is (we hadden woensdag dus echt geluk J). Toen donderdag de matatu's nog steeds in geen veld of wegen te bekennen waren hebben we besloten om deze dag niet naar het project te gaan. Vrijdag was alles weer redelijk normaal.
Vanaf vorige week vrijdag werkt ook Mirjam bij Port reitz. Zij heeft in die week besloten om te stoppen bij El roi school, een ander project van Doingoood. Verschillende redenen, waaronder de slechte beheersing van Engels, een vaak afwezige motivatie en zeer laag onderwijsniveau, heeft haar doen besluiten dat zij niet op haar plaats is binnen dit project. Zij zal hierdoor de laatste drie weken ook bij Port Reitz gaan werken.
Zaterdag kregen we bezoek van Jane, een vrouw die we ontmoeten hebben op ons vorige project. We zijn al een keer bij haar op bezoek geweest waardoor zij nu bij ons langs kwam. Deze dag stond in het teken van het leren koken van Keniaanse maaltijden. We zijn de hele dag in de keuken bezig geweest waardoor we nu wat maaltijden van de Keniaanse keuken in Nederland kunnen gaan uitproberen.
Verder hebben we zondag lekker geluierd bij een hotel aan het strand. Bij gebrek aan sport besloten we om mee te gaan aquagymen. Dit begon al erg lachwekkend omdat we alleen maar tussen een stel oude taarten aan het springen waren. Het werd echter nog hilarischer toen we wat oefeningen in koppels moest doen. Ik werd gekoppeld aan een grote, donkere vrouw die me tijdens dit half uurtje aquagymen toch aardig wat spierpijn heeft bezorgd. Mijn armen werden verschillende keren bijna uit de kom getrokken en ook mijn handen werden niet gespaard. Verder was er ook een oefening waarbij je met de ruggen tegen elkaar, naar een kant buigend, elkaar door het water moest trekken. Ze gooide me letterlijk op haar rug en trok me heel het zwembad door. Tijdens dit ritje kwam ik Mirjam nog op de rug van een oude man tegen, Maarten (onze nieuwe vrijwilliger) op de rug van een oude vrouw en Leanne op de rug van de instructeur. Toen de rollen werden omgedraaid was ik erg blij dat het water qua gewicht wat voor verlichting zorgde J. Een intensief ochtendje dus.
In deze week hebben we kunnen uitvogelen waar en hoe we de laatste weken gaan helpen op de Port Reitz school. Ik zal in de ochtenden met name in de kleuterklassen zijn omdat ik de leeftijd in combinatie met het aanleren van verschillende basisvaardigheden erg leuk vind. 's Middags zal ik elke dag gaan helpen in de Sensory room. Verder zijn morgen waarschijnlijk de nieuwe uniformen, ben erg benieuwd! Heb afgelopen week erg leuk foto's gemaakt, dus deze zal ik morgen gaan uploaden, hopelijk inclusief de foto's van de nieuwe uniformen!
Kwaheri! (Doei in het swahili)

Eerste week Port Reitz school

Deze week zouden Leanne en ik aan de slag gaan op Port Reitz school, waar we in totaal 5 weken gaan werken. Na een reis van toch wel 1.5 uur (de afstand tussen ons appartement en de school is nog geeneens zo groot maar je staat voornamelijk in de file) kwamen we aan bij het grote terrein van de school aan. Op het terrein is naast de school nog een kerk en verschillende slaapverblijven voor de kinderen te vinden. Er gaan meer dan 200 kinderen naar school waarvan de meeste kinderen intern verblijven. Het terrein ligt op een helling (wat in mijn ogen niet echt handig is vanwege de vele kinderen met rolstoelen) en kijkt uit op zee. Bij aankomst maakten we kennis met de headteacher. Een vrouw die zelf ook gehandicapt is en in een rolstoel zit. Ze heette ons harte welkom maar gaf ook gelijk aan dat er vandaag niet veel te doen zou zijn. De vakantie was net voorbij waardoor vandaag gedurende de hele dag de kinderen langzaam zouden binnendruppelen. Een rondleiding zou vandaag daarom ook niet zo leuk zijn omdat er nog geen enkele activiteit bezig was. Verder vonden er die dag ook vele reparaties op het terrein plaats waar zij een oogje in het zeil op moest houden. Ze had zelf dus ook niet veel tijd waardoor we na een half uur weer buiten stonden...
Dinsdag gingen we weer met frisse moed naar ons project. Bij aankomst vroeg de headteacher ons gelijk of we de krant hadden gelezen. Nu verdiepen wij ons niet heel erg in het Keniaanse nieuws dus wij wisten niet waar ze over het had. Ze vertelde ons dat vanaf vandaag alle leraren in Kenia aan het staken zijn omdat er een groot tekort aan leraren is. Hierdoor vonden er geen lesactiviteiten plaats en was de aanvoer van kinderen ook gestopt omdat zij beter thuis konden blijven. Het schijnt dat het zo belangrijk is dat alle leraren meedoen met de staking dat hier toch wel een strenge controle op plaatsvindt. Kinderen die naar hun school reizen kunnen dan ook overvallen worden met vragen over naar welke school ze gaan en of ze daar aan het staken zijn. De headteacher kon ons niet vertellen hoelang het ging duren. Teleurgesteld zijn we de ochtend nog op het project gebleven om te kijken in de fysioruimte waar een enkel kind behandeld werd. Die dag kwamen we er gelukkig wel achter dat de leraar van de nurseryclass (dit is de klas met de allerkleinsten) niet aan het staken was. Zij is namelijk door de school aangesteld en niet door de regering (geen idee verder hoe dat allemaal zit). Omdat dit waarschijnlijk ook voor de kinderen van de nurseryclass en hun ouders niet helemaal duidelijk was, waren er vandaag nauwelijks kinderen. Zij hoopte echter dit nieuws voor de woensdag beter te kunnen verspreiden waardoor zou er vanuit ging dat er de volgende dag meer kinderen zouden komen. Leanne en ik hebben toen besloten om tijdens de staking in deze klas te gaan helpen. Hoewel deze school bedoeld is voor kinderen met een beperking zijn er ook vele kinderen die geen beperking hebben. In de nurseryclass heeft de meerderheid geen beperking.
Woensdag waren er inderdaad meer kinderen. Ondanks dat je toch een beetje het gevoel had dat je jezelf niet echt heel erg nuttig kon maken (20 kinderen met 1 leraar is goed te doen) was het een leuke dag. De kinderen (4-5 jaar oud) leren al rekenen waardoor je af en toe kon helpen met individuele begeleiding. Verder is de leraar, in tegenstelling tot andere verhalen die ik hoor over de leraren in Kenia, een erg actieve lerares die de kinderen graag wat wilt leren.
Voor de donderdag hadden we een knutselwerkje voor bereid. De kinderen mochten met het uit Nederland meegebrachte playmais (gekleurde bolletjes die je met water aan elkaar vast kunnen maken) een dier of iets dergelijks maken. De kinderen vonden het erg leuk en waren er erg braaf mee bezig. Toen ik naast me keek zag ik dat een jongetje de playmais aan het opeten was. Dit jongetje is door de lerares mee naar school genomen omdat de moeder geen geld heeft om haar kinderen naar school te sturen. Verder kijkt de moeder amper om naar haar negen kinderen waardoor ze geen goede voeding en lichamelijke verzorging krijgen. Vermoedelijk had het jongetje op dat moment gewoon zo'n honger dat hij besloot om de playmais te gaan eten. De lerares vertelde ons later die dag dat zij voor de kinderen die thuis niet goed te eten krijgen soms fruit meeneemt als ze wat geld over heeft. Zij breidt hier dan om een les om heen om het voor de kinderen ook leerzaam te maken. Wij hebben toen de dag erna verschillende soorten fruit voor de kinderen meegenomen en hopen elke week zo'n lesje te geven.

Het is mij opgevallen dat veel kinderen in een verwaarloosde toestand binnen worden gebracht. Zo gingen wij deze week een jongetje troosten die al uren aan het huilen was omdat hij weer afscheid had moeten nemen van zijn ouders. Deze jongen heeft een waterhoofd waardoor zijn motoriek ook sterk achterblijft. Hij beweegt zichzelf op de grond voort of gebruikt krukken. Wij liepen met hem naar het speeltuintje om hem daar een beetje afleiding te bezorgen. Dit deden wij door hem in zijn oksel vast te houden omdat we zijn stokken nergens zagen. Op dat moment zakte zijn broek van zijn billen en bleek hij ook geen onderbroek aan te hebben. Zijn broek stond hartstikke open omdat de rits kapot was, de broek was op een geïmproviseerde manier vast gemaakt omdat de knoop eraf lag en hij had dus ook geen onderbroek aan. We hebben maar snel met een haarspeldje van Leanne zijn rits dichtgemaakt en zijn blouse aan zijn broek vastgebonden waardoor zijn broek niet meer af zou zakken. Deze jongen was ongeveer twaalf jaar oud en ik vond dit dus best vernederend voor hem.
De fysiotherapeut vertelde dat zij dit soort voorvallen geregeld meemaakt.

De afgelopen dagen heb ik het Keniaanse nieuws goed in de gaten gehouden. Vrijdagavond heeft de regering een voorstel gedaan waar de leraren vermoedelijk mee akkoord gaan. De staking zal dan waarschijnlijk vanavond officieel worden beëindigd. Dus ik hoop morgen dan toch eindelijk echt te kunnen beginnen!

01-09-2011

Hoi iedereen!

Hier weer een verslag uit Kenia. Het is alweer bijna twee weken dat ik heb geschreven waarin veel is gebeurd.
Vorige week woensdag stond onze geplande trip met de kinderen op het programma. We zouden zowel op woensdag en donderdag (we hebben de groep in tweeën verdeeld omdat we 60 kinderen tegelijk wel erg onoverzichtelijk vonden) naar Hallerpark gaan. Dit is een soort dierentuin/park. Wij zorgden voor het vervoer, de lunch en de entree van de kinderen en begeleiders. Dit hebben wij mogelijk kunnen maken door de donaties dus iedereen bedankt!
Dus wij woensdag op pad met de zakken brood naar Hallerpark. Terwijl wij op de kinderen aan het wachten waren, kwam er een klein aapje bij ons kijken. In het begin waren we hier erg blij mij aangezien we haar (hier was geen twijfel over mogelijk met tepels die enorm uitstaken) nu goed op de foto konden zetten. De aap begon inmiddels ook onze tassen met brood in het vizier te krijgen en maakte aanstalten om een poging te wagen om brood te gaan stelen. Mirjam en ik probeerden haar met zwaaiende bewegingen weg te jagen maar in plaats van weg te rennen (wat ze de vorige keren wel deed als we met onze fotocamera dicht bij kwamen) werd ze agressief en begon ze haar toch wel erg scherp ziende tanden te tonen. Met de gedachte dat apenbeten voor ernstige ziekten kunnen zorgen twijfelde ik geen moment (en de andere overigens ook niet) en renden we snel gillend weg. Met natuurlijk als gevolg dat er een brood weg was...
In het park kregen we een rondleiding langs allerlei dieren waarbij de kinderen geen genoeg konden krijgen van de vissen. Ook mochten we zelf giraffen voeren, wat natuurlijk een hele belevenis was voor de kinderen. Donderdag hebben we eigenlijk dezelfde dag gehad met de andere groep kinderen. Het was erg fijn om te zien dat we de kinderen echt een leuke dag hebben kunnen bezorgen.

Woensdagavond zijn we uit eten geweest met onze huishoudster, Bettie, en haar kinderen (een zoon van 5 en dochter van 7) . Het is een schat van een vrouw die we graag een leuke avond wilde bezorgen. Toen ze aankwamen was het erg leuk om te zien dat de kinderen prachtig waren aangekleed. We hebben ze meegenomen naar een leuk restaurantje hier in de buurt. Het was de eerste kinderen dat de kinderen een hamburger aten. Verder kwamen we er tijdens het eten achter dart de kinderen nog nooit in een supermarkt waren geweest. Aangezien deze vlakbij was hebben we ze na het eten meegenomen naar de supermarkt. Ze kregen allebei een eigen kinderkarretje en mochten een pakje drinken en een snoepje uitzoeken. Daarna mochten ze ook zelf hun spulletjes bij de kassa afrekenen. . Het was geweldig om te zien hoe de kinderen, Wisdom en Allbright, hun ogen uitkeken. Ze genoten ervan om in een supermarkt rond te lopen, iets wat voor ons zo normaal is! Bettie vertelde de volgende dag dat ze maar niet konden stoppen met praten over de leuke avond.

Vrijdag was het dan de dag van ons afscheid op Mombasa Children's Home. We hadden slingers en ballonnen gehaald om de ruimte wat te versieren en hadden ook wat lekkers voor ze meegenomen. Van de captain hadden we de avond ervoor gehoord dat de kinderen een fashion-show voor ons georganiseerd hadden. 's Ochtends hebben we met alle kinderen het lokaal versierd en na de lunch begon het ‘officiële programma'. We kregen een speech van de captain, die ons ook een certificaat uitdeelde. Daarna hebben de kinderen voor ons gezongen, allemaal verschillende liedjes. Hierna kon de modeshow beginnen en het was werkelijk geweldig! Alle meiden waren opgetut en de jongens hadden hun stoerste kleren aangetrokken. Als echte catwalk-professionals liepen ze het lokaal op en neer. Aan het einde van deze dag brak het moment van afscheid nemen aan. We hebben alle kinderen persoonlijk gedag gezegd, bij de één was dat lastiger dan bij de ander. Vooral de jongere kinderen hadden het er erg moeilijk mee. Twee meisjes begonnen heel hard te huilen toen we weggingen, waardoor ik het ook niet meer droog hield. Ik vond het met name moeilijk omdat veel van deze kinderen al vaak in hun leven afscheid hebben moeten nemen van mensen aan wie ze gehecht waren. Je bouwt toch een band op met een aantal kinderen, ook al waren we er maar vier weken.

Zaterdag waren we uitgenodigd bij een vrouw die ook in het weeshuis werkt. Ze kwam ons ophalen in de stad en samen zijn we naar haar huisje gereden. Haar huisje bestond uit een klein woonkamertje met daarachter haar slaapkamer. De muren zijn van steek en het dak van golfplaten. Ze kookt buiten op kolen. Dat was wel even schrikken. Omdat deze vrouw er altijd erg netjes en verzorgd uitziet had ik niet verwacht dat ze op deze manier zou wonen. Deze vrouw, Jane, werkt al 21 jaar in het weeshuis en voelt zich dus een soort van moeder voor de kinderen. Het is geweldig hoe zij over haar werk praat, haar droom is om ooit zelf een weeshuis te beginnen. Ze heeft daar alleen het geld (nog) niet voor. We Haar zoon werkt bij een hiv-project, waar we uitgenodigd zijn om een bezoekje te brengen. Ondanks dat Jane het zelf niet breed heeft, heeft ze een enorme lunch voor ons bereid waarvan de buurt kinderen ook mochten eten. Het is een erg bijzondere vrouw die we zeker nog vaker gaan ontmoeten.

Bettie had tijdens ons etentje gevraagd of we met haar mee wilden naar de kerk. Ondanks dat het erg vroeg was vonden we het toch wel leuk om het een keertje mee te maken. Om 9 uur arriveerden we bij de kerk, de dienst was buiten onder een grote tent. Na onze vorige kerkdienst wisten we dat de Kenianen toch wat uitbundiger zijn in het uiten van hun geloof in God maar wat hier gebeurde had ik niet verwacht. Ze hebben (zonder overdrijven) van 9 tot 11 aan één stuk door gezongen, waarbij ik volgens mij maar 2 verschillende nummers heb gehoord. Alle mensen stonden met hun handen in de lucht te zwaaien, waren aan het springen en aan het huilen. Ook viel er af en toe iemand neer die dan met soort van stuiptrekkingen naar voren werd gebracht. Hier bleef diegene dan zo'n kwartier op de grond liggen en liep weer terug naar zijn plaats wanneer hij of zij weer tot bezinning was gekomen. In het begin was dit erg interessant om te zien maar na een tijdje kreeg ik honger en was ik de constante herhaling van alles helemaal zat. Helaas konden we pas om 13.15 uur weg. De dienst was nog steeds niet afgelopen was, op sommige dagen gaan ze zelfs toch 's avonds door. Na de kerkdienst zijn we samen met de kinderen van Bettie (zij mochten de dienst ook vroegtijdig verlaten) naar het strand geweest. De kinderen zijn, ondanks dat ze zo dichtbij het strand wonen, nog nooit naar de zee geweest. De kinderen vonden het helemaal geweldig en toen hun moeder uit de kerk kwam wilden ze nog niet haar huis. De dag erna vertelde Bettie dat de kinderen van opwinding niet konden slapen en dat ze heel graag met ons mee naar Nederland willen haha!

Een dag voor ons afscheidsfeest kregen we te horen dat alle scholen (ons nieuwe project) tot 5 september dicht zijn. Dit betekent dat we nu een weekje vrij hebben. De eerste drie dagen hebben we geholpen het een verven van Bombululu school, ook een project van Doingoood. Morgen gaan we voor twee nachtjes naar een hotel in de buurt van Mombasa bij Diani Beach. Dit schijnt een erg mooi strand te zijn waar we even een paar daagjes de toerist gaan uithangen. Hopen op mooi weer want ook hier is het af en toe heel wisselvallig!

Heel veel liefs,
Maartje

Medisch team, Lamu & Blessed Camp

Hoi iedereen!

Vorige week maandag ben ik met Leanne en Riette (een andere vrijwilliger uit het Doingooodhuis) met het medische team van APDK (een rehabilitatiecentrum voor kinderen met een beperking) het binnenland van Kenia ingeweest. We waren aangenaam verrast door de auto waar mee we opstap gingen. Het was een enorme landcruiser waar met grote letters ‘ambulance' opstond. De sirenes deden het ook nog waardoor we snel door de file in Mombasa waren. Het medische team bestond uit een fysiotherapeut en een bewaker die veel weg had van de grote donkere man uit de Greenmile waardoor ik me meteen veilig voelde J. Ook kregen we al snel door dat we van de fysiotherapeut helaas weinig zouden kunnen leren tijdens de rit omdat deze man van het engels een eigen variant had gemaakt die voor ons niet te verstaan was. Na een aantal keer gevraagd te hebben of hij iets wilde herhalen hebben we de hoop maar opgegeven. Er was niets van te maken!
De rit in de bush was erg hobbelig en we zijn de kleinste landweggetjes ingegaan om de mensen te bereiken. Het medisch team gaat vele apotheken langs waar de mensen uit de omliggende woningen op de hoogte zijn van de komst van het medisch team. Wanneer zij een kind met een beperking hebben kunnen zijn langskomen om in de meeste gevallen een advies te krijgen. In de meeste gevallen gaat het om kinderen met cerebrale parese, spasme, vergroeiingen, waterhoofden en achterstanden in de ontwikkeling, vaak door gebrek aan voedsel. Van de behandelingen die de fysiotherapeut terplekke verichtte was ik niet erg onder de indruk. In de meeste gevallen probeerde hij spieren op te rekken waarover Leanne, cesartherapeut in Nederland, vertelde dat het behalve veel pijn voor de kinderen weinig effect heeft. Buiten deze behandelingen om verrichten zij echter zeer nuttig werk. Zo zorgen zij dat de kinderen in de toekomst bij APDK behandeld kunnen worden, schaffen ze hulpmiddelen aan en proberen zij onderwijs voor deze kinderen te regelen.
De natuur waar wij door heen reden verschilde erg per dag. De eerste dag zaten we echt in een soort bush (erg groen, palmbomen enz) terwijl de tweede dag de natuur verschrikkelijk droog was. Er is in dit gebied weinig water waardoor mensen lange afstanden voor drinkwater moesten afleggen en er was geen groen plantje te bekennen.
Tijdens deze twee dagen hebben er verschillende situaties zich voorgedaan die ons erg pijn deden. Zo kwamen wij halverwege de eerste dag kwamen wij een apotheek tegen waar een vrouw met een kindje met een waterhoofd zat. Dit kind loopt door het waterhoofd zowel lichamelijk als geestelijk erg achter. Het zou echter wel in staat moeten zijn om in de toekomst te kunnen lopen. Het kind bleek echter zo dun, er was geen vet en spier te bekennen, waardoor het door deze slechte lichamelijke gesteldheid niet zou kunnen lopen. De fysiotherapeut vertelde (ja we hebben toch wel iets verstaan) dat haar man onlangs was ontslagen waardoor hij zijn gezin niet meer kon onthouden. Hij bracht dit echter zeer denigrerend (haar man zou op het moment aan het ‘relaxen zijn) waardoor dit een erg vervelend gesprek voor haar geweest moet zijn. Ze had een angstige, bedroevige maar vooral hopeloze blik in haar ogen. Ondanks deze situatie viel het me op dat het iedereen die er op dat moment aanwezig was (personeel van de apotheek en het medische team) weinig deed. Ze ondernamen geen actie om iets voor haar te betekenen. Wij hadden nog wat eten in onze tas en hebben dit aan haar gegeven. De blik in haar ogen toen wij haar eten gaven.. Zo dankbaar en hopeloos tegelijk. Toen we weer in de jeep zaten hebben we alle drie een traantje weggepinkt.
Een andere zeer aangrijpende gebeurtenis was op de tweede dag. Wij kwamen aan bij een andere apotheek waar de fysiotherapeut met verschillende kinderen een afspraak had. Op het moment dat wij weer wilden vertrekken omdat hij alle afspraken had afgehandeld, kwam er een vader met zijn gehandicapte zoon op de stang aan fietsen. Dit was een jongen die mentaal zeer beperkt was waardoor hij niet kon praten en waarbij oogcontact ook niet echt mogelijk was. Verder was hij ook niet in staan om te lopen. Het koste de vader enorm veel moeite om zijn zoon naar de apotheek te tillen. Net nadat de vader zijn kind veilig had neer had gezet stortte zijn vader in. Een fysiotherapeut (een man die de fysiotherapeut van het medische team deze dag ondersteunde) kon hem net op tijd opvangen. De gehandicapte jongen zag dat zijn vader neerviel (wat ik erg bewonderenswaardig vond omdat ik het idee had dat de jongen heel weinig van zijn omgeving meekreeg) en moet het idee hebben gehad dat hij zijn vader moest beschermen omdat hij op de fysiotherapeut begon in te slaan. Ik vond het erg mooi maar emotioneel om te zien dat er bij zo'n gehandicapte jongen in angstige situaties zo'n beschermende rol in hem opkomt. De reden waarom de vader neerviel maakte de situatie voor mij alleen maar emotioneler. De vader bleek erg ondervoed te zijn waardoor zijn lichaam, na een lange fietstocht op een onverharde weg met zijn zoon op de stang, er gewoonweg mee stopte! De man was helemaal op. Toen hij bijkwam hebben we hem een fles water en glucosekoekjes gegeven. Ook in deze situatie schoot niemand hem met water of voedsel te hulp. En dat te bedenken dat hij ook nog met zijn zoon terug moest fietsen. De man had, ondanks dat hij zo vreselijk zwak was, het hele stuk gefietst omdat er tijdens deze afspraak gezorgd zou worden dat zijn zoon naar een school zou kunnen. Ik was erg ontdaan van deze situatie en tijdens het schrijven van dit stuk maakt het me weer emotioneel.

Nu weer even iets vrolijks. Afgelopen woensdag hebben we een dancebattle georganiseerd in het weeshuis. Kinderen konden zich de dagen ervoor individueel of in groepjes met een liedje opgegeven. Wij zorgen voor de muziek op cd en hadden een aantal prijzen gekocht. Het was een groot succes! Er hadden zich veel kinderen opgegeven en leuke dansen ingestudeerd. Het blijft geweldig om te zien hoe zelfs al de jonge kinderen al erg ritmisch zijn en de show stelen. Helaas lukt het me niet om filmpjes er van op de site te zetten!

We hebben deze week weinig gewerkt want vrijdag gingen we met alle vrijwilligers een weekendje weg naar Lamu. Maar voordat we hier zouden aankomen hadden we eerst nog een zeven uur durende busrit voor de boeg. Dus om zeven uur 's ochtends stonden we te wachten bij de opstapplaats. En toen kwam er bus aanrijden die nog erger was dan in mijn verbeelding. Veel stoelen waren gescheurd en konden alleen nog maar in een halfliggende stand gezet worden. Mijn stoel bleek vochtig te zijn maar we bleken gelukkig verkeerd te zitten J. Maar pas toen de bus wegreed begon ik me pas echt zorgen te maken. Er kwamen constant zwarte rookwolken langs mijn raam en de motor maakte zo'n vreselijk hard geluid die zelfs door mijn mp3 heen te horen was. Verder begonnen we ons ook af te vragen of er niet sprake was van een lekke band want ondanks dat we over een mooie geasfalteerde weg reden hobbelde de bus vreselijk. Maar niemand in de bus bleek zich zorgen te maken waardoor we het maar hebben laten rusten. Na een aantal uur maakte de geasfalteerde weg helaas plaats voor een vreselijke hobbelende zandweg. Dit in combinatie met de waardeloze vering van de bus zorgde voor een 3 uur durende kwelling. Helemaal wanneer er na 4 uur nog steeds geen stop is gemaakt waardoor ook onze blazen iets voller waren gaan zitten... De blaas van een Keniaan moet enorm zijn want pas na 5 uur gereden te hebben werd de bus even stop gezet voor twee jonge kinderen die moesten plassen. We hadden na deze rit echter wel de goede hoop dat door alle trillingen onze cellulitis misschien minder was geworden J.
Lamu maakte de busrit gelukkig meer dan goed. Het is enerzijds een druk eiland maar doordat er geen auto's rijden heeft het toch een rustgevende uitstraling. De mensen vervoeren zichzelf en hun goederen met een ezel. Je ziet overal ezeltjes loslopen, zij schijnen uiteindelijk zelf weer naar hun baasje terug te keren. Op een zaterdag hebben we een boottocht gemaakt met een dhow, een klein houten zeilbootje. We zijn wezen vissen, kregen een heerlijke lunch en hebben ook nog een beetje ons kleurtje kunnen bijhouden. Het vissen was bij erg leuk. We kregen allemaal een plankje met visdraad eromheen gewikkeld met een loodje en een haakje eraan. Na twee uur vissen met vijf man sterk was de opbrengst echter nog erg mager: 3 kleine visjes. Maar net voordat we stopten werd mijn visdraad door iets zwaars strak getrokken. Eerst dacht ik dat ik vastzat aan het koraal (dat was namelijk al heel vaak gebeurd) maar tot mijn grote verbazing had ik een enorme vis aan de haak geslagen! Met als gevolg dat iedereen (behalve de crew natuurlijk) aan het gillen was. De vis bleek ook niet eetbaar te zijn en het was volgens mij ook niet het soort vis die je met dit soort aas (garnalen) zou moeten vangen. Maar dit maakte het twee uur vissen met een paar magere visjes meer dan goed.
Op een zondag verlieten we om 10 uur 's ochtends het eiland per boot en maakten we ons op voor de busrit. Deze keer was het helaas ook de boottocht die wat paniek bij ons opriep. De boot werd zo vol geladen dat hij wel erg diep kwam te liggen waardoor in onze ogen elke schommeling een groot risico voor omslaan vormde. Wat ook erg fijn was dat er vlak achter mijn hoofd een grote zak met vis gelegd werd. We hebben nog even getwijfeld of we in de boot zouden blijven zitten maar zijn toch gebleven en hebben eigenlijk zeer vlot het vaste land bereikt.
De bus op de terug weg was een stuk beter dan de voorgaande bus. Hierdoor bleek ineens de weg ook veel minder hobbelig te zijn. Tijdens deze rit werden er alleen meer mensen toegelaten dan dat er zitplaatsen waren dus er werden al vrij snel lege kratjes cola tevoorschijn getoverd die fungeerden als zitplaatsen. Ook dieren waren tijdens deze rit toegestaan want halverwege de rit zat er oude man met een haan op zijn schoot naast me. Toen de buschauffeur ook nog Arabische muziek opzette was voor mij het Afrikaanse gevoel compleet.

Vandaag zijn we naar Blessed Camp geweest. Dit is een gemeenschap die bestaat uit slachtoffers van lepra met hun kinderen en familie. Elke maandag en donderdag komt er een medische team langs die de wonden van de lepra patiënten verzorgt en zandluis verwijderd. Deze zandluis kruipt bij vele mensen in hun huid en leggen daar eitjes. Iedereen loopt daar op blote voeten waardoor ze deze beestjes ontzettend snel oplopen omdat ze bijna in al het zand voorkomen. We hebben meegekeken hoe de zandluis bij de kinderen verwijderd werd. Allereerst zien de voeten van de kinderen er door de zandluis vreselijk uit. Er zijn bij veel kinderen al hele stukken huid weggevreten en deze delen van de voeten zijn hierdoor helemaal zwart verkleurd. Tijdens de behandeling moeten de kinderen eerst een half uur in een desinfecterend badje zitten met hun voeten, waarna ze (inclusief de eitjes) worden weggesneden. Bij één jongen waren zijn voeten er heel slecht aan toe waardoor de behandeling voor hem vreselijk pijnlijk was. Het ergste is nog dat de zandluis op zich redelijk makkelijk te voorkomen zijn. Als de kinderen schoenen zouden hebben (of zich alleen elke dag goed zouden wassen), dan is de kans dat de zandluis zich in de huid nestelt veel minder groot. Gelukkig hoorden we vandaag van een vrijwilliger daar dat er woensdag een zak met 70 schoenen komt, zodat de meeste kinderen schoenen krijgen. Hopelijk zullen de kinderen hierdoor snel van de zandluis afzijn. Verder hebben we nog een rondleiding gekregen op Blessed Camp. De fundering van de nieuwe school (waarvoor ik onder andere geld heb gedoneerd) is klaar en deze week komt er materiaal voor de muren en het dak. Ook is er een nieuw gebouw gemaakt voor de medische behandeling (dit gebeurt nu bij mooi weer onder een boom en bij slecht weer gebeurt het niet).

Deze week is alweer onze laatste week bij het weeshuis. We zullen de kinderen een dagje uit nemen naar Haller park (een soort dierentuin) en vrijdag zullen we een eindfeest houden. Ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje op kijk tegen vrijdag. Ondanks dat ik in het begin het gevoel had dat de kinderen niet altijd op ons zaten te wachten zijn we erg gesteld geraakt op elkaar. Dus het zal vrijdag toch wel een moeilijk dagje worden vrees ik.

Een hele dikke kus vanuit Kenia!

Ps. Morgen zet ik wat foto's erop.

Alweer twee weken in Kenia!

Hoi allemaal!

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor alle reacties. Ivm met duur internet kost het me te veel tijd om op iedereen apart te reageren maar weet dat ik het heel erg leuk vind en het me goed doet!

We zijn nu al bijna twee weken in Kenia en we zijn al aardig gewend. Het project begint steeds leuker te worden. In het begin ging iedereen zijn eigen gang en hadden we een beetje het gevoel dat, met name de oudere kinderen, niet echt op ons zaten te wachten. Het was ook heel moeilijk om een groepsactiviteit te ondernemen omdat iedereen maar overal naartoe liep waardoor we totaal geen overzicht hadden. We besloten toch een poging te wagen door een bingo te organiseren. En dit was een groot succes! Iedereen was erg enthousiast en er werd gelijk gevraagd of we het morgen weer gingen doen. Het is leuk om te zien dat de kinderen nu echt blij worden als ze ons aan zien komen. Verder heeft ons zieke dagje ook iets positiefs opgeleverd. De captain had zelf ook al het vermoeden dat onze lichamelijke ongemakken door de ‘kederrie' :s (bruine bonen met maïs, een erg zwaar gerecht die er voor zorgt dat je lang een vol gevoel houdt) kwamen. Hierdoor hebben we nu de privilege gekregen om bij de captain thuis een door zijn vrouw klaar gemaakte maaltijd te nuttigen. Het is alleen jammer dat Kenianen al snel het idee hebben dat je uit beleefdheid weinig opschept, waardoor we nog een bomvol tweede bord opgeschept kregen. Na veel slappe lach (de captain was al weer weg dus we waren alleen) en veel tactieken bedacht te hebben om ons eten op andere manier dan opeten kwijt te raken, hebben we ons bord uiteindelijk toch leeggegeten. Iets waar onze darmen niet echt blij mee waren... Na dit voorval hebben we geleerd dat we voortaan de captain voor moeten zijn met het opscheppen van ons tweede bord.

We zijn op zaterdag met alle kinderen naar het strand geweest. Dit probeert het weeshuis elke zaterdag in de vier weken durende zomervakantie te organiseren. De kinderen renden als gekken de zee in. Dit baarde me toch wel een beetje zorgen omdat veel kinderen niet kunnen zwemmen. En buiten ons drieën om was er eigenlijk geen begeleiding die toezicht hield op deze kinderen. Toen ze in de zee waren vonden veel kinderen de golven toch wel spannend waardoor ze als drenkelingen aan ons begonnen te hangen. Ik heb nu nog steeds spierpijn van het me staande houden in de zee! Op dat moment was ik toch erg blij dat ik een badpak met een broekje (alle vrouwen zijn hier zeer bedekt op de publieke stranden) omdat mijn bikini anders niet meer op zijn plek had gezeten.

Verder zijn we op zondag met alle vrijwilligers naar een kerk geweest. We waren erg benieuwd naar een kerkdienst, omdat deze in Kenia toch een stuk swingender blijkt te zijn dan in Nederland. Dus wij zondag op pad, op zoek naar de kerk. Na een tien minuten durende tocht door de natuur op een onverharde weg verscheen er voor ons een reusachtig gebouw, die meer weg had van een concerthal dan van een kerk. Dit gebouw was erg in contrast met de tocht die er aan vooraf ging, waardoor het erg onrealistisch leek. Door de hoogte van het gebouw was er helaas een enorme echo aanwezig waardoor we weinig inhoudelijk mee hebben gekregen van de dienst. Wel was het erg indrukwekkend om te zien hoe de mensen in de kerk helemaal in zichzelf gekeerd hun geloof belijden. Ook hebben we een glimp opgevangen van het gospelkoor, maar ook zij waren moeilijk te verstaan. We zijn snel weggegaan omdat het erg warm in de kerk was waardoor een van de vrijwilligers zich niet goed voelde. We hopen nog een keer naar een andere, iets minder massale, kerk te gaan.

Ook leuk om te vertellen is dat ik van de week mijn meegebrachte stapel kleding aan onze schoonmaakster heb gegeven. Dit is een vrouw die veel heeft moeten doorstaan om nu eindelijk haar dochters zelf te kunnen opvoeden. Ze heeft het nu nog steeds niet breed waardoor ik het idee had dat zij de kleding goed kon gebruiken. Ze was ons erg dankbaar. De volgende dag was ik er benieuwd of ze een van de shirtjes aan zal hebben. Tot onze grote verbazing liep ze vol trots rond in een shirtje van een van de vrijwilligers! Vermoedelijk lag dit shirtje erg dicht bij de stapel kleding die ik haar heb gegeven waardoor ze gedacht moest hebben dat dit shirt er ook bij hoorde. We hebben er maar niets van gezegd, omdat deze vrijwilliger dit shirtje na haar verblijf in Kenia toch hier achter wilde laten.

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Vilwakwe school, een project waar een van de vrijwilligers in ons huis op werkt. Vandaag was haar laatste dag en omdat haar fototoestel onlangs gestolen is, zijn wij deels meegegaan om dit afscheid vast te kunnen leggen voor haar. Deze school bestaat uit golfplaten als daken met tegen elkaar aan getimmerde houten platen als muren. De school wordt gerund door een hele bijzondere vrouw, madame Mary. Zij is begonnen met 7 kinderen en op het moment gaan er meer dan 300 kinderen naar school. Op het moment zijn er nog steeds kinderen die graag naar deze school willen komen maar wegens gebruik aan ruimte moet zij deze kinderen helaas weigeren. Het is wonderbaarlijk hoeveel kinderen er in 1 klaslokaal zitten. In een ruimte van 4 x 3 meter wordt er aan zo'n 40 kinderen lesgegeven. We werden als gasten erg warm ontvangen. Dit ontvangst was zo groot dat ik me hierbij soms een beetje ongemakkelijk voelde. Ik heb voor dit project niks betekent en toch waren ze ons al zo dankbaar, puur omdat we alleen maar naar hun school kwamen kijken.

Voor de komende weken hebben we leuke dingen op de planning staan. Aankomende maandag en dinsdag zullen Leanne, ik en Riette (een andere vrijwilligster uit ons Doingoood huis) met een medisch team het binnenland in gaan om kinderen met een beperking ‘op te sporen'. Het doel hiervan is om deze kinderen medische zorg te bieden, ouders voor te lichten en ouders eventueel te stimuleren om hun kind naar APDK, een rehabilitatiecentrum te sturen. Kinderen met afwijkingen worden vaak door deze ouders en omgeving als een straf van God gezien waardoor de ouders hun lot accepteren en maar weinig naar de medische zorg van deze kinderen omkijken. Woensdag hebben we in het weeshuis voor de kinderen een dancebattle georganiseerd waarbij wij als jury de dansskills van de kinderen zullen gaan beoordelen. Vrijdag, zaterdag en zondag zullen we met alle vrijwilligers (we zijn nu in totaal met zijn vijven) naar Lamu gaan. Dit is een historisch eiland op zo'n 400 km afstand van Mombasa.

Ik hoop jullie eind volgende week op de hoogte te kunnen brengen van mijn nieuwe avonturen! Nogmaals bedankt voor alle reacties!!

Liefs uit Kenia

De eerste dagen

Hoi iedereen,

Zoals ik jullie vertelde hadden we maandag een citytour. We werden opgehaald door Sheilah, de dochter van de eigenaar van een schooltje, een ander project van Doingoood. Zij heeft ons uitgelegd hoe we met de matatu moeten reizen. En daar zaten we dan. Alle busjes knokken om passagiers mee te krijgen. Dit betekent dat wanneer er een groep mensen langs de weg staat, er verschillende matatu's op af duiken om de mensen mee te nemen. Ze rijden de berm in die vol grote kuilen zit, wat het ritje niet echt aangenamer maakt. Ze draaien keihard oude r&b en reggae (wat eigenlijk wel leuk is :P). Toen we aankwamen gingen we onverwachts langs het Mombasa's Childrens Home, ons project voor de komende vier weken. Het is een weeshuis dat wordt gerund door een koppel. We hebben daar de man van het stel ontmoet, die zich voorstelde als de ‘captain'. Hij had zelfs zo'n blouse aan met van die dingen op zijn schouder (weet even niet meer hoe het heet), dus hij kwam erg autoritair over. Hij had echter een afspraak bij de bank waardoor hij weg moest. We zullen daarom de dag erna rondgeleid worden in het weeshuis. Vervolgens hebben we in de stad verschillende dingen gezien. We zijn naar de ferry geweest, die de mensen naar het zuiden van Mombasa brengt (het centrum van Mombasa is op eiland). Mombasa is over het algemeen een zeer drukke stad, waar ik me overigens nog totaal niet onveilig heb gevoeld.
Aan het einde van de city tour zijn we naar El roi gaan. Dit is een basisschool in een zeer arme wijk waar de moeder van Sheila de eigenaar is. Twee vrijwilligers uit ons huis geven op dit project les dus vonden we het wel leuk om daar even een kijkje te nemen. Wat een warm welkom kregen we daar! Alle kinderen wilden ons een handje gegeven en ze hebben wel een half uur voor ons gezongen. Je merkte wel goed dat deze kinderen ons heel anders benaderde dan in het weeshuis, waarschijnlijk omdat ze daar geen vrijwilligers gewend zijn. Ze zijn veel meer afwachtend dan op de basisschool
Dinsdag was dan eindelijk de dag waarop we met ons project begonnen. Toen we daar aankwamen was de captain nergens te bekennen. We zijn toen maar bij de kinderen gaan zitten die allemaal boekjes aan het lezen waren. De kinderen waren allemaal erg geïnteresseerd in mijn beugel, ze bleven maar kijken en wijzen. Pas na een uur kwam de captain er aan, maar verdween ook weer snel. Hier baalden we wel van omdat we totaal niet wisten wat er van ons verwacht werd en het hele weeshuis nog helemaal niet hadden gezien. Tijdens het lezen sloeg een kind tegen een bel waarna alle kinderen naar buiten renden. Het bleek ‘tea-time' te zijn. Deze thee bleek er echter niet zo fris uit te zien. Het kwam uit een grote plastic bak waar allemaal gekke dingen in dreven. De thee wordt hier gemengd met melk waardoor het ook een minder frisse kleur krijgt. Tot ons grote spijt werden wij door het personeel gewenkt om ook een mok met thee te nemen. Dit hebben we aangenomen maar daarna stiekem aan de kinderen gegeven. Na deze thee pauze moesten de kinderen weer voor 1.5 uur gaan lezen. Dit werd nu toch een beetje saai voor ons (en de kinderen) omdat ze maar een paar boekjes tot hun beschikking hebben. Na 1 dag heb je alle boekjes al meerdere keren gelezen, dus het was dan ook niet gek dat de kinderen het na een tijdje wel gezien hadden en zich begonnen te vervelen. Net voor de lunch kwam de captain ons halen en kregen we dan eindelijk de beloofde rondleiding. Op zich ziet het weeshuis er redelijk uit. De kinderen slapen met zijn vieren op een kamer in goed uitziende bedden. Wat met name mist in het weeshuis zijn dingen zoals speelgoed, papier, stiften etc. Op het menu voor de lunch stond bonen met maïs. Wij waren wel benieuwd naar het lokale eten en besloten mee te eten. Dit hadden we echter beter niet kunnen doen want sinds afgelopen nacht wordt de wc druk bezocht. We zijn allemaal ziek en hebben daardoor vandaag al moeten afzeggen. Nog even terug naar gister. Na de lunch hebben we ballonnen uitgedeeld. Hier reageerden de kinderen erg enthousiast op. Zelfs de oudere kinderen die eerder de dag erg terughoudend waren kwamen nu om een ballon vragen. Wel valt op dat kinderen wel erg bezitterig zijn. Sommige kinderen, die meerdere ballonnen hadden, weigerden hun ballonnen af te staan aan kinderen die nog geen ballon hebben. Aan het einde van de middag heb ik nog een potje gevoetbald met een paar meisjes. Beetje jammer was dat ik bij mijn eerste schot de bal ver over de afgrenzing van het terrein schoot. Ik was bang dat dit einde wedstrijd betekende maar gelukkig heeft een jongen hem voor me gehaald. We zijn wat eerder weggegaan van het project om wat inkopen te doen. We hebben wat papier en potloden gehaald. Tijdens de terug weg begonnen te bonen bij Mirjam al aardig te werken. We hebben een aantal keer een stop ingelast tijdens het lopen omdat ze elke keer haar billen dicht moest knijpen. Vannacht zijn Leanne en ik helaas ook ziek geworden en we liggen op het moment met zijn drieën lamlendig op de bank. Hopelijk gaat het morgen beter en kunnen we naar het project!

Dikke kus,
Maartje

Ps. Morgen hoop ik wat foto's te plaatsen!